Elżbieta Stefańska-Łukowicz – klawesyn (harpsichord)
Released 1973 (?) by Muza Polskie Nagrania Warszawa SXL 0974
Reżyser nagrania: A. Karużas
Operator dźwięku: K. Diakon
Proj. graf.: K. Tarkowska

Side A
00:00 Sonata B-dur Longo 498
03:23 Sonata F-dur Longo 474
07:57 Sonata d-moll Longo 413
12:07 Sonata D-dur Longo 465
16:05 Sonata G-dur Longo 349
17:21 Sonata G-dur Longo 232

Side B
21:41 Sonata f-moll Longo 187
27:03 Sonata C-dur. Longo S,2
30:29 Sonata C-dur Longo 104
32:42 Sonata c-moll Longo 407
36:35 Sonata a-moll Longo 429
39:25 Sonata A-dur Longo 495

Domenico Scarlatti (1685-1757), syn znakomitego kompozytora
operowego, Alessandro Scarlattiego (1660-1725), to niewątpliwie
najbardziej utalentowany i najoryginalniejszy twórco włoskiej
muzyki klawesynowej pierwszej pol. XVIIIw. Domenico ·Scarlatti
spędził 37 lot w Portugalii i Hiszpanii jako klawesynisto no dworach
magnackich i króletvskich. Stąd pewne wpływy portugalskiej
i hiszpańskiej muzyki ludowej.
Napisał około 600 utworów no klawesyn. Tworzył również
kom,pozycje wokalno-instrumentalne: opery, oratoria, kantaty,
lecz są one drugoplanowe w porównaniu z historycznymi osiągnięciami
Scarlattiego w rozwoju techniki gry no klawesynie.
Klawesyn, ze wszystkimi możliwościami snucia delikatnych figuracji,
zdobienia subtelnymi trylami, precyzyjnymi ozdobnikami, różnicowania
barwy dżwięku, wykonywania brawurowych gam i pasaży,
, stał się dla bogatej wyobraźni twórczej Scarlattiego znakomitym
środkiem kształtowania nowego stylu muzyki na instrumenty klawiszowe.
Koncentrowanie się na instrumencie najbliższym psychice
i możliwościom twórczym i odtwórczym kompozytora (D. Scarlatti
był najwybitniejszym wirtuozem klawesynu w XVIII w.) daje
na ogół świetne efekty artystyczne. Podobnie jak Chopin, który
w pierwszej pol. XIX w. ‘ wydobył z fortepianu zdumiewające bogactwo
nowych wartości muzycznych, tak samo Scarlatti, sto lat
wcześniej. rozwinął nowe, odkrywcze. traktowanie klawesynu.
Siła oryginalnośc i Scarlattiego nie polega bynajmniej no tworzeniu
nowatorskich form muzycznych: większość jego jednoczęś- .
ciowych sonat reprezentuje typowy dla baroku schemat. Ale
w romach tej schematycznej formy Scarlatti wprowadza tak wiele
innowacji harmonicznych, melodycznych, wykonawczych, że styl
i wyraz jego sonat wybiega o kilkadziesiąt lat naprzód i zbliża je
do wczesnych ‘ sonat fortepianowych Józefa Haydna (1732-1809) .
Podstawą rozwoju sonaty Scarlattiego jest powtarzanie i modyfikowanie
krótkiego motywu, podlegającego nieustannym, zaskakującym
zmianom. Ukazuje się on wciąż w nowej postaci,
, w nowym plonie harmonicznym, rytmicznym, zazębia z innymi
motywami transformującymi się jak gdyby w kalejdoskopie. Chwilami
to rzucanie, przeplatanie i rozszczepianie motywów na tle
zmiennej palety barw, tworzonej niezwykle śmiałymi modulacjami
i kombinacjami kolorystycznymi, wywołuje odległe skojarzenia
z utworami fortepianowymi impresjonistów francuskich z przełomu
XIX i XX w.

#ElżbietaStefańskaŁukowicz